Mariarosa Dalla Costa. Drzwi do ogrodu: feminizm i operaismo. 2011
Kobiety przestały definiować się zgodnie z punktem widzenia i oczekiwaniami mężczyzn. Miały potrzebę autonomicznego konstruowania własnej tożsamości. Pamiętam bardzo popularną ówcześnie amerykańską publikację o dziwnym tytule: Woman identifies woman, choć w tamtych czasach było wiele podobnych wydawnictw. Po tym, jak odzyskałyśmy naszą godność i tożsamość (bardziej pod względem psychicznym, duchowym niż realnie), rozpoczęłyśmy zastanawiać się nad źródłem naszego skrępowania, nad przyczynami opresji i wyzysku kobiet. Odnalazłyśmy je w wykonywaniu pracy reprodukcyjnej i darmowej pracy domowej przez kobiety w ramach kapitalistycznego podziału pracy opartego na płci. Niektóre z nas, powodowane potrzebą analizy przyczyn trudnej sytuacji kobiet, cofnęły się nawet do prehistorycznych relacji między mężczyzną a kobietą, matriarchatem i patriarchatem ? badania te nadal trwają. Niemniej ówcześnie naglącym zadaniem operaismo było wypracowanie analizy, która byłaby przydatna ?tu i teraz?
ANA ISLA. KREDYTY I WYWŁASZCZENIE Z DÓBR WSPÓLNYCH ORAZ WALKA O ICH ODZYSKANIE. 2015 [2004] Artykuł ten demaskuje kredyt jako instrument wywłaszczania z dóbr wspólnych. Nowe formy odbierania praw wprowadzane są w ramach kalkulowania monetarnej wartości dóbr wspólnych, pod płaszczykiem walki z ubóstwem i ochrony środowiska. Dobra wspólne są społecznymi oraz przyrodniczymi warunkami życia. Do dóbr społecznych zalicza się między innymi dziedzictwo kulturowe, mieszkania, szkoły, szpitale, emerytury a wśród przyrodniczych jest ziemia, bioróżnorodność, materiał genetyczny, oceany, rzeki. Dobra wspólne są dostępne dla wszystkich członków społeczności. Perspektywa dóbr wspólnych jest kluczowa dla zrozumienia relacji płci, dominacji i imperializmu oraz wyzysku ludzi i eksploatacji przyrody. Namysł nad dobrami wspólnymi jest niezbędny dla wyjaśniania nowych form społecznej i terytorialnej kontroli, które prowadzą do intensyfikacji wywłaszczania ? zarówno ludzi, jak i podmiotów ożywionej przyrody w zadłużonych peryferiach.
INGRID ROBEYNS. CZY DOCHÓD PODSTAWOWY ODDA SPRAWIEDLIWOŚĆ KOBIETOM? 2014 [2001]
Zwolenniczki i zwolennicy dochodu podstawowego utrzymują, że dzięki jego wprowadzeniu nieopłacona praca uzyskałaby pewne uznanie7 i zwiększyłaby się autonomia ubogich8 wszystkich9 kobiet. Uważają, że pomógłby on osiągnąć większą równość ze względu na płeć na rynku pracy, zwiększając siłę przetargową kobiet, skłaniając mężczyzn do pracy w niepełnym wymiarze godzin i większego udziału w pracy domowej10 oraz umożliwiając wybór bezpłatnej pracy11 . Według Parker12 , dochód podstawowy byłby korzystniejszy dla kobiet nie dlatego, że je faworyzuje, ale ponieważ beneficjenci ówczesnego, brytyjskiego systemu zabezpieczenia społecznego to przede wszystkim mężczyźni. Jej zdaniem dochód ten nie wystarczy jednak, by zmienić aktualną sytuację, ważne pozostają bowiem równe możliwości i równe płace.
Przedstawione wyżej pozytywne oceny dochodu podstawowego stoją w sprzeczności z przekonaniem żywionym przez niektóre feministki, że rozwiązanie to okaże się pewnym rodzajem wynagrodzenia dla gospodyń domowych lub łapówką [hush money] odsyłającą kobiety z powrotem do domu i hamująca emancypację.
RADHIKA BALAKRISHNAN I DIANE ELSON. AUDYT POLITYKI GOSPODARCZEJ W ŚWIETLE ZOBOWIĄZAŃ WYNIKAJĄCYCH Z GOSPODARCZYCH I SPOŁECZNYCH PRAW CZŁOWIEKA. 2014 [2008]. Jedną z rzeczy, których nauczyliśmy się do tej pory, jest to, że realizacja praw człowieka, szczególnie praw gospodarczych i społecznych, wymaga zarówno zasobów, jak i regulacji prawnych. Rodzaj polityk gospodarczych wprowadzanych w poszczególnych krajach silnie wpływa na dostępność i wykorzystanie zasobów. Poniższy artykuł rozważa, jak zainteresowani obywatele mogą audytować polityki gospodarcze z perspektywy praw człowieka, ze szczególnym uwzględnieniem praw gospodarczych i społecznych.
TITHI BATTACHARYA. PRZEMOC ZE WZGLĘDU NA PŁEĆ W ERZE NEOLIBERALNEJ - ANALIZA POWIĄZAŃ. 2014 [2013] Artykuł podejmuje krytykę debaty marksistowskiej za skupienie „na punkcie produkcji” i pomijanie takich kwestii jak przemoc wobec kobiet czy przemoc ze względu na płeć. Autorka proponuje spojrzeć na reprodukcję społeczną jako punkt wyjścia i nową ramę krytycznej analizy. Zwraca uwagę na związki między wprowadzaniem neoliberalnych reform, a wzrostem przemocy wobec kobiet. Paradygmatycznym przykładem tych zmian jest sytuacja kobiet w specjalnych strefach ekonomicznych. W kolejnej części artykułu odnosi się do relacji między gender a klasą w kontekście sytuacji rodzin z klasy robotniczej, wzrostu zatrudnienia kobiet, zwiększenia ich obciążenia pracą domową, oraz wzrostem niezdolności mężczyzn do sprostania ideałowi żywiciela rodziny, przy jednoczesnym nacisku na podtrzymanie tradycyjnego modelu kobiecości, co w swych efektach stwarza warunki możliwości do wzrostu przemocy wobec kobiet. W zakończeniu artykułu podkreśla, iż walki o zmiany społeczne muszą brać pod uwagę zarówno warunki pracy jak i warunki reprodukcji społecznej.
ANA ISLA. KTO PŁACI ZA PROTOKÓŁ Z KIOTO? SPRZEDAWANIE SEKSU I TLENU W KOSTARYCE. 2014 [2004] Referat ten zawiera opis dwóch wzajemnie łączących się społeczno – ekonomicznych wymiarów tego procesu: pierwszym jest odgradzanie lasów deszczowych, jako „zbiorników CO2” czy też generatorów tlenu, drugi to odgradzanie i utowarowienie kobiecej nieodpłatnej pracy, będące jego skutkiem. Jako że ekosystemy leśne i nieodpłatna prac kobiet razem tworzą system wspierający przetrwanie lokalnych społeczności, międzynarodowy program odgradzania lasów deszczowych stał się wojną o przetrwanie, w rezultacie której w biedę popadają dotychczasowi mieszkańcy wsi zmuszeniu do przesiedlenia, a tamtejsze kobiety zmuszone zostają do przetrwania na marginesie globalnej gospodarki.
NANCY FRASER. CZY SPOŁECZEŃSTWO MOŻNA UTOWAROWIĆ BEZ RESZTY? POLNAYI'EGO REFLEKSJE O KAPITALISTYCZNYM KRYZYSIE. 2014 [2012] Karl Polanyi, w swojej klasycznej książce z 1944 roku Wielka Transformacja , prześledził korzenie kapitalistycznego kryzysu w kontekście działań podejmowanych na rzecz stworzenia „samoregulujących się rynków” ziemi, pracy i pieniądza. Ich skutkiem miało być przeobrażenie tych trzech fundamentalnych podstaw życia społecznego w „fikcyjne towary”. Jak twierdził Polanyi, nieuniknioną konsekwencją tego procesu miało być grabienie przyrody, rozpad wspólnot i niszczenie środków do życia. Tak postawiona diagnoza odbija się silnym echem w XXI wieku, czego świadectwem są rozrastające się rynki handlu emisji dwutlenku węgla i biotechnologii, rynki opieki nad dziećmi, nad osobami starszymi; rynki edukacji czy rynki gdzie odbywa się produkcja i handel finansowymi instrumentami pochodnymi. W tej sytuacji, wprowadzony przez Polanyi'ego koncept fikcyjnych towarów stwarza obiecujące podstawy dla zintegrowanej, strukturalnej analizy, która łączy trzy wymiary obecnego kryzysu: ekologiczny, społeczny i finansowy. Niniejszy artykuł jest próbą zbadania sił i słabości myśli Polanyi'ego.
SILVIA FEDERICI. O OPIECE NAD OSOBAMI STARSZYMI. 2014 [2012] Moim głównym celem jest wezwanie do redystrybucji „wspólnego bogactwa” [common wealth] w kierunku opieki nad osobami starszymi oraz budowa kolektywnych form reprodukcji, które można zaoferować osobom starszym, gdy nie są już one samodzielne, i które nie będą nadmiernie obciążały wykonujących je osób. Żeby jednak postulat ten mógł być zrealizowany, walka o opiekę nad osobami starszymi musi zostać upolityczniona i znaleźć swoje miejsce wśród postulatów ruchów na rzecz sprawiedliwości społecznej. Konieczna jest również kulturowa rewolucja dotycząca rozumienia pojęcia „starości”, musi się ona sprzeciwić wypaczonemu postrzeganiu starości jako obciążenia fiskalnego dla państwa i młodszych pokoleń (z jednej strony) i (z drugiej) jej mistyfikacji jako „opcjonalnego” etapu w życiu, który możemy „leczyć”, „pokonać”, a nawet powstrzymać jego pojawienie się, jeśli będziemy stosować odpowiednie technologie medyczne i zalewające rynek wynalazki „poprawiające życie” (Joyce i Mamo, 2006) . Stawką upolitycznienia opieki nad osobami starszymi jest nie tylko ich los czy prze-trwanie radykalnych ruchów społecznych, które nie potrafią podjąć tego bardzo istotnego w naszym życiu problemu, lecz również możliwość międzygeneracyjnej i międzyklasowej solidarności, która przez lata była obiektem ataku bezlitosnej kampanii prowadzonej przez ludzi zajmujących się ekonomia polityczną i rządy, przedstawiającej świadczenia, które robotnicy wywalczyli, aby zabezpieczały im starość (jak emerytury i inne formy zabezpieczeń społecznych), jako ekonomiczną bombę z opóźnionym zapłonem i ogromne zadłużenie obciążające przyszłość młodych osób.
W pierwszej części tekstu zagadnienie prymitywnej akumulacji wody umieszczę w szerszym kontekście, zwracając uwagę zarówno na bardziej ogólne przesunięcie w stronę intensyfikacji procesu utowarowienia przyrody w neoliberalizmie, jak również na specyficzny kontekst transformacji zachodzących w sektorze usług wodnych. Kolejną część tekstu zacznę od zarysowania genealogii prymitywnej akumulacji, uwzględniając istotny wkład feministycznych i innych akademiczek/akademików, którzy uwidocznili powiązania między prymitywną akumulacją a reprodukcją społeczną. W części trzeciej zanalizuję niektóre sprzeczności generowane przez prymitywną akumulację wody, szczególną uwagę zwracając na rosnący antagonizm między skalami i geografiami produkcji i reprodukcji społecznej. Pod koniec sproblematyzuję nowy dyskurs na temat zarządzania wodą, który opowiada się za bardziej aktywną rolą rządów w sektorze wodnym i za włączeniem „głosów” kobiet i ludzi ubogich do prac nad rozwojem zrównoważonych i sprawiedliwych polityk wody.
W przeciwieństwie do badań gender, klasy, rasy, narodu jako odrębnych systemów ucisku,
intersekcjonalność odnosi się do tego, jak te systemy wzajemnie się konstruują, czy też - słowami brytyjskiego Czarnego socjologa, Stuarta Halla - jak artykułują się przez siebie nawzajem. Współczesne badania oparte na analizach intersekcjonalnych sugerują, iż pewne idee i praktyki nieustannie pojawiają w przekroju różnorodnych systemów ucisku i służą jako punkty odniesienia lub jako uprzywilejowane pozycje społeczne tych krzyżujących się systemów. Jednym z tych wzorcowych przypadków intersekcjonalności są zastosowania ideału tradycyjnej rodziny w Stanach Zjednoczonych. W tym artykule przeanalizuję, w jaki sposób sześć wymiarów ideału tradycyjnej rodziny konstruuje skrzyżowania płci, rasy i narodu. Każdy z tych wymiarów uwidacznia swoiste związki między rodziną jako upłciowionym systemem społecznej organizacji, rasą jako ideologią i praktyką w Stanach Zjednoczonych i konstrukcją amerykańskiej narodowej tożsamości. Choć w tym artykule przedstawiam szkic analitycznego ujęcia tego, jak płeć, rasa i naród krzyżują się w ramach retoryki rodziny i jej praktyk, to szerzej sięgające analizy mogą pokazać, iż podobne procesy funkcjonują w innych systemach nierówności.
MARIA MARKANTONATOU. DEREGULACJA PAŃSTWA OPIEKUŃCZEGO I NEOLIBERALIZACJA ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ. 2014 [2011] W niniejszym artykule analizuję kwestię wzrastającego wpływu zarządzania prywatno-ekonomicznego [menadżerskiego] na administrację publiczną oraz przeobrażenia dyskursów na temat efektywności administracji. Począwszy od późnych lat 70. XX wieku te dyskursy na temat „modernizacji” są sprzężone z deregulacją keynesowskiego państwa opiekuńczego w Europie oraz związane z modelami „modernizacji” i neoliberalizacji administracji publicznej. W tekście skupię się na czterech takich modelach: a) nowe publiczne zarządzanie [New Public Management], b) zarządzanie przedsiębiorcze [Entrepreneurial Governance], c) dobre rządzenie [Good Governance], d) standaryzacja usług publicznych wdrażana przez takie organizacje jak Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO). Posługując się technokratyczną siatką pojęciową, te „efektywnościowe” modele kładą nacisk na konieczność reorganizacji administracji publicznej zgodnie z kryteriami przedsiębiorczości. Modele te również rekonceptualizują takie pojęcia jak obywatelstwo, polityka i pomoc socjalna, definiując je pod kątem logiki rynkowej i zgodnie z uekonomicznioną kulturą wyznaczania ceny adekwatnej do jakości (value for money).
KERSTIN NORLANDER. KRYTYCZNE PRZEMYŚLENIA GENDER. 2014 [2003] W latach 1990. studia gender rozwijały się pod silnym wpływem post-strukturalizmu. Pojęcie gender opisywano wówczas jako „historycznie ukształtowany konstrukt”, który przeciwstawiano esencjalistycznym i ahistorycznym ujęciom kobiet i gender. Liczne badania, jakie opublikowano w czasie tej dekady odnosiły się do gender w zróżnicowanych historycznych, kulturowych i społecznych kontekstach. Wiele z tych badań ma charakter opisowy, brakuje w nich teoretycznej dyskusji, jak i nie podejmują one analizy przyczyn, które składają się na określone konstrukty gender. Nader często założenie „konstrukcjonizmu” ma charakter retoryczny, co czyni je podatnym na przeobrażenia w nowy esencjalizm. Celem tego referatu jest zakwestionowanie takiego ujęcia gender... sięgam do dorobku studiów gender, by powrócić do nadal aktualnej debaty o związkach między relacjami płci a społeczno-ekonomicznymi strukturami. W pierwszej części artykułu przedyskutuję konceptualizacje gender, a następnie dokonam rekonceptualizacji gender, by pokazać jak społeczno-ekonomiczne struktury i relacje płci są nawzajem powiązane.
Czy więcej kobiet na stanowiskach przywódczych zapobiegłoby kryzysowi finansowemu? Takie pytanie można zadać na wykładach na temat gender i ekonomii, pieniądza i instytucji finansowych. Pierwsza część poniższego eseju dowodzi, iż podczas gdy niektóre badania nad zachowaniem wydają się potwierdzać wyolbrzymioną perspektywę „różnicy”, to badania behawioralne unikające uproszczeń raczej ten pogląd podważają i wskazują na ogromną, nieuświadomioną moc stereotypów. Druga część eseju pokazuje, że bardziej potrzebna jest analiza genderowa branży finansowej, która nie zajmuje się (przypuszczalnymi) „różnicami” pomiędzy płciami, ale raczej rolą uprzedzeń ze względu na płeć w społecznej konstrukcji rynku. Konkretne przykłady i narzędzia, możliwe do wykorzystania podczas nauczania o różnicach, podobieństwach i rynku, przedstawiane są w całym tekście.
Musimy zdetronizować PKB, jako miarę produkcji rynkowej mierzonej w jednostkach pieniężnych, i wykorzystać nowe miary, które odnoszą się do jakości, a nie tylko ilościowegp wzrostu systemów produkcji i samych towarów. Nowe miary muszą rozpoznać, iż nakład czasu w produkcję nie jest tylko kosztem, który należy redukować, ale często czynnikiem podnoszącym jakość produktu. Jest to szczególnie istotne w przypadku świadczenia usług, zwłaszcza płatnych i nieodpłatnych usług opieki.
SILVIA FEDERICI. FEMINIZM I POLITYKA DÓBR WSPÓLNYCH W ERZE AKUMULACJI PIERWOTNEJ 2013 [2011]
[...] przyjrzę się w tym eseju polityce dóbr wspólnych z feministycznej perspektywy. Rozumiem przez to punkt widzenia ukształtowany w trakcie walk przeciwko dyskryminacji płciowej oraz walk związanych z pracą reprodukcyjną, która stanowi – cytując Linebaugh'a – skałę, na której jest zbudowane społeczeństwo. Reprodukcja jest też zagadnieniem, pod kątem którego musimy przetestować każdy model organizacji społecznej. Feministyczna interwencja w debatę o polityce dóbr wspólnych wydaje mi się konieczna, aby lepiej ją zdefiniować i poszerzyć jej ramy dotychczas zdominowane przez męską optykę, ale i doprecyzować to, na jakich warunkach zasada dóbr wspólnych może być podstawą antykapitalistycznego programu.
KAREN RUDDY. WIĘCEJ NIŻ BACKLASH: WYOBRAŹNIA FEMINISTYCZNA, AKUMULACJA PRZEZ WYWŁASZCZENIE I NOWY KONTRAKT SEKSUALNY 2013 [2011]
Odczytanie postfeminizmu jako sposobu grodzenia feministycznej wyobraźni sugeruje, że akumulacja przez wywłaszczenie nie sprowadza się jedynie do ekonomicznych i politycznych procesów „oddzielenia wytwórcy od środków wytwarzania” (Marks 1950, 772). Zachodzi ona również w szeregu innych obszarów – wliczając w to wyobraźnię i podmiotowość.
Uważam, że postfeminizm – jako podstawowy sposób włączania kobiet w świecie anglosaskim w ramy neoliberalnego kapitalizmu – znajduje się w sercu współczesnej kapitalistycznej logiki grodzenia. Postfeminizm działa w ten sposób, że kooptuje wybrane aspekty z imaginarium liberalnego feminizmu, zaprzęgając je w służbę neoliberalnego projektu prywatyzacji, decentralizacji i indywidualizacji. W ślad za Angelą McRobbie sugeruję, że to przywłaszczenie doprowadziło do powstania „nowego kontraktu seksualnego”. Młodym kobietom przyznaje się pewien margines widzialności pod warunkiem, że dostosują się do nowej, korespondującej z neoliberalizmem wersji kobiecej podmiotowości i zdystansują się od krytycznej polityki feministycznej.
GUNDULA LUDWIG I STEPHANIE WÖHL. GENDER MAINSTREAMING JAKO STRATEGIA NEOLIBERALIZACJI. WSPÓŁCZESNE TRANSFORMACJE REŻIMÓW PŁCI. PONOWNE PRZEMYŚLENIA Z PERSPEKTYWY FOUCAULTOWSKIEJ. 2012 [2009]
Na przykładzie gender mainstreaming pokazałyśmy, jak neoliberalna racjonalność manifestuje się w [przeobrażaniu] reżimów płci, i jak strategie emancypacyjne wpisują się w neoliberalne strategie urynkowienia, które wzmacniają indywidualizację. W tym sensie neoliberalne technologie rządzenia reartykuowały gender mainstreaming jako neoliberalną strategię, redukując zarazem równość płci do zatrudnialności kobiet na rynkach pracy w Unii Europejskiej. Po drugie, argumentowałyśmy, iż neoliberalna racjonalność wpłynęła na (re)produkcje upłciowionych, przedsiębiorczych podmiotowości i wdraża je w przeświadczeniach jednostek o sobie. W ich sumarycznym efekcie, neoliberalna racjonalność i powiązane z nią strategie i technologie władzy wytworzyły „prawdy” polityczne, które doprowadziły do zorientowanego na rynek, konkurencyjnego społeczeństwa. Na koniec, w naszej analizie gender mainstreaming chciałyśmy także wskazać, iż w neoliberalnych społeczeństwach reżimy płci są zarządzane przez nowe racjonalności rządzenia.
CINDI KATZ. NIEDOBRE UKŁADY. HURAGAN KATRINA I ZAGRABIONE KRAJOBRAZY SPOŁECZNEJ REPRODUKCJI 2012 [2008] Huragan Katrina obnażył polityczno-ekonomiczne uwarunkowania katastrofy w Nowym Orleanie i uwidocznił skutki trwających od dziesiątek lat dezinwestycji i wrogiego prywatyzmu w sferze reprodukcji społecznej. Nowy Orlean jest miastem skorodowanym przez nierówności klasowe, rasowe i płciowe. W tym eseju odnoszę się do tego jak przed nadejściem Katriny państwo i kapitał doprowadziły do kryzysu reprodukcji społecznej, a także wskazuję formy aktywności społecznej jakie się wówczas wyłoniły. Esej ten organizuję wokół pięciu składowych elementów reprodukcji społecznej, którymi są: środowisko i infrastruktura przeciwpowodziowa (tamy i wały), opieka zdrowotna, edukacja, mieszkalnictwo i dostęp do sprawiedliwości, które składają się na „pensję społeczną”. Kiedy nadciągnął huragan Katrina ich brak wytworzył warunki do społecznej, ekonomicznej i fizycznej destrukcji Nowego Orleanu i pokrzyżował akcje ratunkowe. Koszty w dziedzinie reprodukcji społecznej są najbardziej widoczne w nierównościach odbudowy osiedli i infrastruktury, w trudnościach z zapewnieniem trwałego lokalnego rynku pracy z powodu braku wsparcia dla pracowników i ich rodzin, co szczególnie dotyczy kobiet i samotnych rodziców. Widać to także w pogłębianiu się neoliberalnych tendencji w prywatyzacji edukacji, ochrony zdrowia i mieszkalnictwa. Analizując klasowe, genderowe i rasowe wymiary tych procesów przyjrzę się działaniom ruchów społecznych w lokalnych społecznościach oraz podejmę krytykę polityki [relacje władzy] i polityk, które bezpośrednio jak i przez swoje założenia wytworzyły to co się teraz dzieje w Nowym Orleanie.
Jeśli wierzyć wszechobecnemu w społeczeństwach zachodnich „dyskursowi równościowemu”, wszyscy mają te same pragnienia i te same możliwości kształtowania swego życia. Jednak ta wizja, skupiona wyłącznie na jednostce, pomija ciężar dyskryminacji, których ofiarami są niektóre grupy społeczne. W teorii kobiety mają te same możliwości co mężczyźni, ale w praktyce ci ostatni zachowali kontrolę nad życiem gospodarczym i politycznym
oraz przywileje w sferze domowej...Nie negując rozmiaru niedawnych zmian dotyczących kondycji kobiecej, trzeba stwierdzić, że męska dominacja nie jest dzisiaj w żaden sposób zagrożona zaniknięciem.
Artykuł ten demaskuje kredyt jako instrument wywłaszczania z dóbr wspólnych. Nowe formy odbierania praw wprowadzane są w ramach kalkulowania monetarnej wartości dóbr wspólnych, pod płaszczykiem walki z ubóstwem i ochrony środowiska. Dobra wspólne są społecznymi oraz przyrodniczymi warunkami życia. Do dóbr społecznych zalicza się między innymi dziedzictwo kulturowe, mieszkania, szkoły, szpitale, emerytury a wśród przyrodniczych jest ziemia, bioróżnorodność, materiał genetyczny, oceany, rzeki. Dobra wspólne są dostępne dla wszystkich członków społeczności. Perspektywa dóbr wspólnych jest kluczowa dla zrozumienia relacji płci, dominacji i imperializmu oraz wyzysku ludzi i eksploatacji przyrody. Namysł nad dobrami wspólnymi jest niezbędny dla wyjaśniania nowych form społecznej i terytorialnej kontroli, które prowadzą do intensyfikacji wywłaszczania ? zarówno ludzi, jak i podmiotów ożywionej przyrody w zadłużonych peryferiach. 
Artykuł podejmuje krytykę debaty marksistowskiej za skupienie „na punkcie produkcji” i pomijanie takich kwestii jak przemoc wobec kobiet czy przemoc ze względu na płeć. Autorka proponuje spojrzeć na reprodukcję społeczną jako punkt wyjścia i nową ramę krytycznej analizy. Zwraca uwagę na związki między wprowadzaniem neoliberalnych reform, a wzrostem przemocy wobec kobiet. Paradygmatycznym przykładem tych zmian jest sytuacja kobiet w specjalnych strefach ekonomicznych. W kolejnej części artykułu odnosi się do relacji między gender a klasą w kontekście sytuacji rodzin z klasy robotniczej, wzrostu zatrudnienia kobiet, zwiększenia ich obciążenia pracą domową, oraz wzrostem niezdolności mężczyzn do sprostania ideałowi żywiciela rodziny, przy jednoczesnym nacisku na podtrzymanie tradycyjnego modelu kobiecości, co w swych efektach stwarza warunki możliwości do wzrostu przemocy wobec kobiet. W zakończeniu artykułu podkreśla, iż walki o zmiany społeczne muszą brać pod uwagę zarówno warunki pracy jak i warunki reprodukcji społecznej. 
Karl Polanyi, w swojej klasycznej książce z 1944 roku Wielka Transformacja , prześledził korzenie kapitalistycznego kryzysu w kontekście działań podejmowanych na rzecz stworzenia „samoregulujących się rynków” ziemi, pracy i pieniądza. Ich skutkiem miało być przeobrażenie tych trzech fundamentalnych podstaw życia społecznego w „fikcyjne towary”. Jak twierdził Polanyi, nieuniknioną konsekwencją tego procesu miało być grabienie przyrody, rozpad wspólnot i niszczenie środków do życia. Tak postawiona diagnoza odbija się silnym echem w XXI wieku, czego świadectwem są rozrastające się rynki handlu emisji dwutlenku węgla i biotechnologii, rynki opieki nad dziećmi, nad osobami starszymi; rynki edukacji czy rynki gdzie odbywa się produkcja i handel finansowymi instrumentami pochodnymi. W tej sytuacji, wprowadzony przez Polanyi'ego koncept fikcyjnych towarów stwarza obiecujące podstawy dla zintegrowanej, strukturalnej analizy, która łączy trzy wymiary obecnego kryzysu: ekologiczny, społeczny i finansowy. Niniejszy artykuł jest próbą zbadania sił i słabości myśli Polanyi'ego. 
Moim głównym celem jest wezwanie do redystrybucji „wspólnego bogactwa” [common wealth] w kierunku opieki nad osobami starszymi oraz budowa kolektywnych form reprodukcji, które można zaoferować osobom starszym, gdy nie są już one samodzielne, i które nie będą nadmiernie obciążały wykonujących je osób. Żeby jednak postulat ten mógł być zrealizowany, walka o opiekę nad osobami starszymi musi zostać upolityczniona i znaleźć swoje miejsce wśród postulatów ruchów na rzecz sprawiedliwości społecznej. Konieczna jest również kulturowa rewolucja dotycząca rozumienia pojęcia „starości”, musi się ona sprzeciwić wypaczonemu postrzeganiu starości jako obciążenia fiskalnego dla państwa i młodszych pokoleń (z jednej strony) i (z drugiej) jej mistyfikacji jako „opcjonalnego” etapu w życiu, który możemy „leczyć”, „pokonać”, a nawet powstrzymać jego pojawienie się, jeśli będziemy stosować odpowiednie technologie medyczne i zalewające rynek wynalazki „poprawiające życie” (Joyce i Mamo, 2006) . Stawką upolitycznienia opieki nad osobami starszymi jest nie tylko ich los czy prze-trwanie radykalnych ruchów społecznych, które nie potrafią podjąć tego bardzo istotnego w naszym życiu problemu, lecz również możliwość międzygeneracyjnej i międzyklasowej solidarności, która przez lata była obiektem ataku bezlitosnej kampanii prowadzonej przez ludzi zajmujących się ekonomia polityczną i rządy, przedstawiającej świadczenia, które robotnicy wywalczyli, aby zabezpieczały im starość (jak emerytury i inne formy zabezpieczeń społecznych), jako ekonomiczną bombę z opóźnionym zapłonem i ogromne zadłużenie obciążające przyszłość młodych osób. 
W niniejszym artykule analizuję kwestię wzrastającego wpływu zarządzania prywatno-ekonomicznego [menadżerskiego] na administrację publiczną oraz przeobrażenia dyskursów na temat efektywności administracji. Począwszy od późnych lat 70. XX wieku te dyskursy na temat „modernizacji” są sprzężone z deregulacją keynesowskiego państwa opiekuńczego w Europie oraz związane z modelami „modernizacji” i neoliberalizacji administracji publicznej. W tekście skupię się na czterech takich modelach: a) nowe publiczne zarządzanie [New Public Management], b) zarządzanie przedsiębiorcze [Entrepreneurial Governance], c) dobre rządzenie [Good Governance], d) standaryzacja usług publicznych wdrażana przez takie organizacje jak Międzynarodowa Organizacja Normalizacyjna (ISO). Posługując się technokratyczną siatką pojęciową, te „efektywnościowe” modele kładą nacisk na konieczność reorganizacji administracji publicznej zgodnie z kryteriami przedsiębiorczości. Modele te również rekonceptualizują takie pojęcia jak obywatelstwo, polityka i pomoc socjalna, definiując je pod kątem logiki rynkowej i zgodnie z uekonomicznioną kulturą wyznaczania ceny adekwatnej do jakości (value for money). 
W latach 1990. studia gender rozwijały się pod silnym wpływem post-strukturalizmu. Pojęcie gender opisywano wówczas jako „historycznie ukształtowany konstrukt”, który przeciwstawiano esencjalistycznym i ahistorycznym ujęciom kobiet i gender. Liczne badania, jakie opublikowano w czasie tej dekady odnosiły się do gender w zróżnicowanych historycznych, kulturowych i społecznych kontekstach. Wiele z tych badań ma charakter opisowy, brakuje w nich teoretycznej dyskusji, jak i nie podejmują one analizy przyczyn, które składają się na określone konstrukty gender. Nader często założenie „konstrukcjonizmu” ma charakter retoryczny, co czyni je podatnym na przeobrażenia w nowy esencjalizm. Celem tego referatu jest zakwestionowanie takiego ujęcia gender... sięgam do dorobku studiów gender, by powrócić do nadal aktualnej debaty o związkach między relacjami płci a społeczno-ekonomicznymi strukturami. W pierwszej części artykułu przedyskutuję konceptualizacje gender, a następnie dokonam rekonceptualizacji gender, by pokazać jak społeczno-ekonomiczne struktury i relacje płci są nawzajem powiązane. 
Huragan Katrina obnażył polityczno-ekonomiczne uwarunkowania katastrofy w Nowym Orleanie i uwidocznił skutki trwających od dziesiątek lat dezinwestycji i wrogiego prywatyzmu w sferze reprodukcji społecznej. Nowy Orlean jest miastem skorodowanym przez nierówności klasowe, rasowe i płciowe. W tym eseju odnoszę się do tego jak przed nadejściem Katriny państwo i kapitał doprowadziły do kryzysu reprodukcji społecznej, a także wskazuję formy aktywności społecznej jakie się wówczas wyłoniły. Esej ten organizuję wokół pięciu składowych elementów reprodukcji społecznej, którymi są: środowisko i infrastruktura przeciwpowodziowa (tamy i wały), opieka zdrowotna, edukacja, mieszkalnictwo i dostęp do sprawiedliwości, które składają się na „pensję społeczną”. Kiedy nadciągnął huragan Katrina ich brak wytworzył warunki do społecznej, ekonomicznej i fizycznej destrukcji Nowego Orleanu i pokrzyżował akcje ratunkowe. Koszty w dziedzinie reprodukcji społecznej są najbardziej widoczne w nierównościach odbudowy osiedli i infrastruktury, w trudnościach z zapewnieniem trwałego lokalnego rynku pracy z powodu braku wsparcia dla pracowników i ich rodzin, co szczególnie dotyczy kobiet i samotnych rodziców. Widać to także w pogłębianiu się neoliberalnych tendencji w prywatyzacji edukacji, ochrony zdrowia i mieszkalnictwa. Analizując klasowe, genderowe i rasowe wymiary tych procesów przyjrzę się działaniom ruchów społecznych w lokalnych społecznościach oraz podejmę krytykę polityki [relacje władzy] i polityk, które bezpośrednio jak i przez swoje założenia wytworzyły to co się teraz dzieje w Nowym Orleanie. 
