Monika Bobako we wstępie do naszego kursu pisze: "Spostrzeżenia te mają kluczowe znaczenie dla rozważań feministycznych na obszarze filozofii społecznej i politycznej, które będą przedmiotem analiz podczas sesji 4 i 5. Pozwalają one bowiem na zrozumienie skomplikowanego związku między rozmaitymi emancypacyjnymi i modernizacyjnymi projektami, normatywnymi wizjami porządku społecznego i koncepcjami sprawiedliwości formułowanymi na gruncie nowożytnej filozofii a feminizmem jako projektem politycznym. Z jednej strony idee takie, jak uniwersalne obywatelstwo, równość, indywidualna autonomia i prawa człowieka dostarczyły silnej inspiracji ruchowi feministycznemu i przyczyniły się do wzmocnienia pozycji kobiet na wielu obszarach życia społecznego. Z drugiej strony idee te ufundowane są na ideale indywidualnego podmiotu, który r11; jak pokazują krytyczki feministyczne r11; jest w gruncie rzeczy filozoficzną kodyfikacją męskiego doświadczenia. Paradoksem opartych na tych ideałach projektów emancypacyjnych jest to, że poprzez nie kobiety aspirują do podmiotowości, której model został ufundowany na ich własnym wykluczeniu. Feministyczna krytyka filozofii politycznej nie tylko umożliwia dostrzeżenie tych paradoksów i otwiera możliwość ich przekroczenia, ale przede wszystkim dostarcza narzędzi intelektualnych do pokazania, w jaki sposób różne projekty feministyczne wikłają się w istniejące relacje władzy i tym samym bezwiednie przyczyniają się do utrwalania podporządkowania kobiet."
Jakie są przejawy wykluczenia kobiecego, a gloryfikacji męskiego doświadczenia w polityce?
Jakie aspekty kobiecego doświadczenia powinny zostać wprowadzone do polityki?
Czy ruch feministyczny w Polsce przyczynia się do uwzględnienia politycznej swoistości kobiet czy raczej działa na rzecz homogenizacji, utożsamienia doświadczenia męskiego i kobiecego?
Jakie są przejawy wykluczenia kobiecego, a gloryfikacji męskiego doświadczenia w polityce?
Jakie aspekty kobiecego doświadczenia powinny zostać wprowadzone do polityki?
Czy ruch feministyczny w Polsce przyczynia się do uwzględnienia politycznej swoistości kobiet czy raczej działa na rzecz homogenizacji, utożsamienia doświadczenia męskiego i kobiecego?
Moim zdaniem, najbardziej prywatną przestrzenią jest ciało. Każda próba ograniczania jego potrzeb lub dostosowywania ich do jakichś innych ("wyższych"?) celów pokazuje uniwersalistyczne uzurpacje.
Pierwszy etap w rozwoju/przebudowie/upadku podmiotu powinien być rozpatrywany z perspektywy ciała właśnie. Inne jest doświadczenie kobiece, inne męskie.
Dlatego z punktu widzenia państwa (np.służby zdrowia) każda osoba (organizm) ma prawo do indywidualnego traktowania. Uniwersalistyczne zapędy pozbawiają jednostkę jej podstawowych praw.
Jeśli państwo chce mieć nowych obywateli, musi wspierać te jednostki, które inwestują swoim ciałem najwięcej, np. przez rodzenie nowych obywateli. Płatne urlopy wychowawcze itp.
Nie czas i miejsce na rozwijanie tej popularnej dyskusji. Chciałam tylko tym małym argumentem pokazać, że kwestia ciała jest podstawowa. Zarówno w kwestii podmiotu, jak i instytucji państwa.
Jeśli wszystkie potrzeby ciała są zaspokojone - możemy być spokojni o wszystko inne.
"Jeśli państwo chce mieć nowych obywateli, musi wspierać te jednostki, które inwestują swoim ciałem najwięcej, np. przez rodzenie nowych obywateli. Płatne urlopy wychowawcze itp. " - to jest szantaż
Mag, czy nie zgodzisz sie jednak, ze kiedy mowimy z pozycji wykluczenia, to trzeba sie chwytac roznych dyskursywnych taktyk, podwazania systemu na jego wlasnych warunkach, parodii, szantazu - bo stosunki sil tak nierowne
magdalenaO napisał/a:
"Jeśli państwo chce mieć nowych obywateli, musi wspierać te jednostki, które inwestują swoim ciałem najwięcej, np. przez rodzenie nowych obywateli. Płatne urlopy wychowawcze itp. " - to jest szantaż
Ale w tym jakaś nadzieja na wyrównanie szans kobiet na rynku pracy...
EwaCh napisał/a:
Mag, czy nie zgodzisz sie jednak, ze kiedy mowimy z pozycji wykluczenia, to trzeba sie chwytac roznych dyskursywnych taktyk, podwazania systemu na jego wlasnych warunkach, parodii, szantazu - bo stosunki sil tak nierowne
po rpostu nie chcę by moje ciało było traktowane jako maszynka do rodzenia dzieci, a rodzenie dzieci jako służba państwu...
to ciekawy punkt wyjscia, bo kiedy zadamy pytanie jak to jest mozliwe, ze panstwa moze nam narzucac rodzenie dzieci i moze nas integrowac czy wizac z panstwem przez redukcje do roli reprodukcyjnej, to narzucanie jest mozliwe dlatego, ze panstwo jest patriarchalne. Nie moze jednak tego skutecznie robic bez naszego przyzwolenie czy posluszenstwa
EwaCh napisał/a:
Mag, czy nie zgodzisz sie jednak, ze kiedy mowimy z pozycji wykluczenia, to trzeba sie chwytac roznych dyskursywnych taktyk, podwazania systemu na jego wlasnych warunkach, parodii, szantazu - bo stosunki sil tak nierowne
po rpostu nie chcę by moje ciało było traktowane jako maszynka do rodzenia dzieci, a rodzenie dzieci jako służba państwu...
Rozumiem, o czym mówisz.
Ale jeśli już państwo tak traktuje kobiece ciała, to niech wspiera ten fakt ekonomicznie. Z drugiej strony, wszystkie kobiety, które chcą mieć/mają dzieci powinny być doceniane pozytywnie (przede wszystkim ekonomicznie), aby ich szanse były równe, tak jak kobiet bez dzieci oraz mężczyzn z dziećmi lub bez.
Ale też zdecydować, ze skoro państwo chce, abyśmy rodziły dzieci, to my na złość ich nie urodzimy też nie jest zbyt wolne i niezależne...
Zgadzam się z Megi, praca powinna być wynagradzana i przede wszystkim dostrzegana jako praca. Wysiłków reprodukcyjnych kobiet nie traktuje się jako pracy, nawet gdy się do niego zmusza, to się go nie docenia. To jest wyzysk w klasycznym rozumieniu.
Magdaleno O, Megi. Zauważcie, że wchodzimy tu (czy wchodzicie) w spór, który określić można jako "dziel i rządź". Kościół za weybrakowane uważa kobiety bez dzieci, pracodawcy - te z dziećmi. Ogólnie i jedni i drudzy uważają, że kobiety należy do czegoś zmuszać, dzielić na lepsze i gorsze itd. Chodzi o umknięcie tej logice
Ale jeśli już państwo tak traktuje kobiece ciała, to niech wspiera ten fakt ekonomicznie. Z drugiej strony, wszystkie kobiety, które chcą mieć/mają dzieci powinny być doceniane pozytywnie (przede wszystkim ekonomicznie), aby ich szanse były równe, tak jak kobiet bez dzieci oraz mężczyzn z dziećmi lub bez.[/quote]
To jest rzeczywiscie, że tak powinno byc i jest w takich panstwach jak Niemcy, czy w skandynawii... ale u nas cały czas Matka Polka powinna rodzic dzieci, bo tak ja Pan Bóg stworzył...i dlatego najpierw trzeba przejscproces chyba uwolnienia się od tego wykluczenia... trzeba dopełni wizerunek pełnowartościowej kobiety i go "odmonoteizowac"
Katarzyna Szumlewicz napisał/a:
Magdaleno O, Megi. Zauważcie, że wchodzimy tu (czy wchodzicie) w spór, który określić można jako "dziel i rządź". Kościół za weybrakowane uważa kobiety bez dzieci, pracodawcy - te z dziećmi. Ogólnie i jedni i drudzy uważają, że kobiety należy do czegoś zmuszać, dzielić na lepsze i gorsze itd. Chodzi o umknięcie tej logice
Zgadzam się, ale nie umkniemy tej logice zachęcając kobiety do rodzenia dzieci, ani im to utrudniając. to czy chcę mieć dzieci czy nie, nie powinno być przedmiotem zainteresowania państwa, co innego ich posiadanie
Katarzyna Szumlewicz napisał/a:
Magdaleno O, Megi. Zauważcie, że wchodzimy tu (czy wchodzicie) w spór, który określić można jako "dziel i rządź". Kościół za weybrakowane uważa kobiety bez dzieci, pracodawcy - te z dziećmi. Ogólnie i jedni i drudzy uważają, że kobiety należy do czegoś zmuszać, dzielić na lepsze i gorsze itd. Chodzi o umknięcie tej logice
Zgadzam się, ale nie umkniemy tej logice zachęcając kobiety do rodzenia dzieci, ani im to utrudniając. to czy chcę mieć dzieci czy nie, nie powinno być przedmiotem zainteresowania państwa, co innego ich posiadanie
Luci, przedmiotem zainteresowania państwa powinny być każde przejawy nierówności i słabości społecznej. Jesli kobiety są wykluczane/opłacane gorzej/zwalniane z pracy dlatego, że "ich ciało rodzi dzieci", to jest bardzo nie fair. Chodzi mi o takie dowartościowanie.
Zmuszanie/wykorzystywanie ciał (tutaj: do rodzenia lub zakazu posiadania dzieci) jest przemocą: społeczną, ekonomiczną itd. Zachowanie "na przekór mamie odmrożę sobie uszy", czyli jak chcą mnie zmusić , to ja zrobię coś przeciwnego - jest też graniem w przemoc, bo paradoksalnie pozbawia wolności.
Megi, ok rozumiem i zgadzam się, wszystko jest kwestią pewnych zaakceptowanych przez państwo standardów, myślę, że to one właśnie wymagają sporo pracy...
